چرا اشک های دروغین می ریزیم؟ (واقعیت های تلخ در قبال کشتار فلسطینیان)
حبیبی سمنگانی
دشمنان اسلام بالعموم و امریکایی ها بالخصوص دانسته اند که واکنش مسلمان ها در برابر جنایات اسلام استیزانهء ما احساسات چند روزی است و بس، اگر آن ها قرآن را (در پایگاه بگرام) بی حرمتی کردند و آتش زدند مسلمان ها چند روز زنده باد و مرده باد گفتند و جنایت نا بخشودنی را فراموش کردند، اگر آن ها با طراحی کاریکاتورهای اهانت آمیز شخصیت پیامبر اسلام (صلی الله علیه وسلم) را به طنز گرفتند مسلمان ها برای چند روز به خشم آمدند و لیکن دیری نگذشته بود که خاموش شدند، اگر امریکا القدس را پایتخت اسراییل شناخت موج اعتراضات مسلمان به خروش آمد و لیکن ظرف چند روز دوباره آرام گرفت.
از همینست که حالا دشمنان اسلام به ویژه امریکایی ها با جراتِ بیشتر گام می بردارند و داد و فریاد مسلمان ها را نادیده می گیرند، بلی، مسلمان های امروزی تنها داد و فریاد، گله و شکوه، آه و ناله می توانند و بس، جهان اسلام سازمانی دارد به نام سازمان همکاری اسلامی، پنج دهه از تاسیس آن می گذرد و لیکن تا هنوز مسلمان ها ندانسته اند که این سازمان چه دردی را دوا است، افغانستان آماج ۴۰ کشور صلیبی قرار گرفت و از ۱۷ سال بدین سو در آتش جنگ امریکایی می سوزد اما صدای ازین سازمان شنیده نشد، عراق برباد شد، یمن ویران شد، مردم فلسطین بی خانمان شد، اهل شام زنده در گور شد، اما سازمان نام نهاد همکاری اسلامی به حرکت نه آمد.
روزگاری بود مسلمان ها اصلا وجود غیر قانونی و تحمیلی اسراییل در خاک فلسطین را قبول نداشتند و می گفتند فلسطین از فلسطینیان بود و است و می باشد، کشوری به نام اسراییل درین سرزمین تاریخی مسلمان ها گنجایش ندارد، سپس روزی رسید که حرف از «حل دو دولتی» زده شد، گویا یک کشور فلسطین و کشور دیگر اسراییل، مسلمان ها ( از روی ضعف سیاسی و نظامی) تدریجاً به این فورمول رو آوردند و ذهناً و فکراً پذیرفتند که اگر دولتی به نام اسراییل در خاک اشغال شدهء فلسطین باشد باکی ندارد، ملل متحد، اتحادیهء اروپا و سازمان های مقتدر جهان نیز بر تطبیق این فورمول اصرار داشتند و گویا این بهترین راه برای حل معضلهء فلسطین پنداشته شد، اکنون روزی رسیده است که دوباره حرف از وجود یک دولت زده می شود، اما………آن یک دولت باید دولت اسراییلی باشد، فلسطینیان اگر به حیث باجگذار در وطن چند هزار سالهء شان زندگی غلامی می کنند حق دارند وگرنه هر جای می روند بروند.
امروز مردم فلسطین به زبان حال ناله دارند :
من از بیگانگان هرگز ننالم // که با من هر چه کرد آن آشنا کرد
بلی، شاید بیاد داشته باشیم مردم غزه از ماه جون ۲۰۰۷م برای چند سال پیهم محاصره ماندند و (به استنثاء از مدت کوتاه در زمان دولت مرسی در مصر) هنوز هم محاصره هستند، نه اجازه دارند بیرون بروند و نه اجازه است که مواد غذایی و اسباب صحی به غزه انتقال داده شود، حتی مرزهای غزه به روی سازمان‌های بین‌المللی کمک رسانی و خبرنگاران خارجی نیز بسته شد، این محاصره تنها از طرف اسراییل نبود، بلکه دولت مصر نیز رسماً با اسراییل شریک بود، قابل ذکر است که دولت مصر در برابر یک تنظیم جهادی فلسطینی که در غزه حاکم است با اسراییل پیمان امنیتی نیز امضاء کرد.
فرق درمیان ما مسلمان های امروزی و امریکایی های که از اسراییل پشتیبانی می کنند چه است ؟ ، هرگاه یک طیارهء فرانسوی که حامل چند تن مسافر امریکایی نیز بود در سال ۱۹۸۹م در کشور نیجر در اثر یک انفجار سقوط کرد، دولت لیبی مسئول سقوط آن طیاره خوانده شد و متعاقباً با تحریم های بین المللی امریکا و اروپا مواجه شد، دولت لیبی بالاخره پس از یک و نیم دهه سر تسلیم خم کرد و با پرداخت غرامت هنگفت از تحریم های بین المللی رهایی یافت و ( صرف نظر ازینکه آیا آن کار را مرتکب شده بود یا خیر) توبه کرد که دیگر چنین کاری را مرتکب نمی شود، اما ما مسلمان ها خوب می دانیم امروز اسراییل هرچه است نتیجهء سرپرستی، پشتیبانی و همکاری همه گونهء امریکایی ها است، امروز هر فلسطینی که در خاک اشغال شدهء خود توسط عساکر وحشی اسراییل کشته می شود امریکایی ها مستقیماً شریک جنایت هستند، اما ما به جای که در برابر امریکا موقف بگیریم و حد اقل جرات مقاطعهء اقتصادی بکنیم هنوز هم به دامن امریکا چنگ می زنیم، قرارداد های چند ملیارد دالری را که سراسر به نفع امریکا است امضاء می کنیم، همه منابع و معادن بیش بهایی خود را به امریکا می سپاریم، به حمایت سیاسی امریکا افتخار می کنیم، به عوض پول ناچیز که امریکا به خیرات می دهد ( و لیکن به عناوین مختلف ازان سود می برد) تشخص دینی و آبروی ملی خود را نثار می کنیم و……..
بناءً چه فایده ای دارد که امروز در برابر انتقال سفارت امریکا از تل ابیب به قبلهء اول ما « القدس» داد و بیداد می کنیم و به کشتار فلسطینیان مظلوم اشک های دروغین می ریزیم ؟
