حقيقي او درباري عالمان

د،ب،هيښ

د حقيقي علماوو سرو کار ، ژوند ، راشه درشه او تعاملات د خپلو خلکو سره دي .

خلک ورسره په تماس کې دي او خبرې او عمل يې سم ويني .

خو د اجيرو ، معامله ګرو  او  درباري عالمانو رابطه بيا د حکومتونو او دربارنو سره وي او ملت هیڅ معرفت نه ور سره لري .

همدا وجهه ده چې د اولس په ځای د حکومتونو د منافعو او موقفونو نه دفاع کوي .

اولس همېشه د عالم تر شا درېدلی دئ او امر يې د سر په سترګو منلی دئ ، خو دولتي او اجير  عالم بيا ور ته شا کړې ده او د اولس د اخلاص او مينې نه يې د حاکمه استبداد د بقا او نفوذ د پاره سؤ استفاده کړې ده.

دا رسم او دود بايد نور ختم شي .

د‌ديني عالم علميت به د مدرسې او پوهنتون له لوري تاييد او تصديق کيږي ، خو دين ته د تعهد او وفا شاهدې يې بايد مقتديان او اولس وکړي ، نه د حاکمانو او سياسيونو اداره  او مقامات .

دين بايد نور د سياسي قدرت د استحکام  د انحصار نه راووزي  او د اولس د ارشاد او هدايت وظيفه په غاړه واخلي .

ديني عالمان خپله بايد د اولس په تاييد او انتخاب د سياسي امورو مجريان شي ، نه د دسياسيونو دخيرنو  مخونو د ښايسته کولو مک آپ .

عالم بايد خپل مقام او منزلت وپيژني او دومره ذليل نه شي چې د سياسيونو د خواهشاتو قرباني شي .
په اسلام کې د دنيا تر ټولو نه ستر مقام د امام دئ او دا مقام بايد د معامله‌ګرو او فرصت طلبانو  د اغراضو قرباني نه شي .

نور اولس د متعددو ، متناقضو او متضادو  ديني فتواوو نه پوزې ته راغلئ دئ ، چې د هرې کوڅې او جادې نه د عالمانو تر نامه لاندې بې مسؤليته صادريږي .

د فتوا او شرعي فيصلې مرجع بايد معلومه شي او دا مرجع بايد مستقله ، انتخابي او د سياسيونو د دخالت نه محفوظه وي .

ددې مرجع د پاره  د وړ کسانو  معيار بايد د عام مسلمان اولس شهادت ، تاييد او انتخاب وي او د مجهولو او اولس ته نامعلومو علماوو د ورود مخه په تقلب او جعل سره بايد ونيول شي .

د حقيقي او متعهدو علماوو انتخاب فقط د هغوی په شهرت سره چې مسلمان اولس ته يې عملا” ثابت کړئ دئ بايد صورت ونيسي او اولس يې د صالح عمل ، دين ته د  وفاداري او اخلاص او  ايماندارۍ شاهدي او تاييد وکړي .

نو هلته به اسلامي ملت او امت د پاڼ او پړاڼګ تر منځ  لکه اوس نه واقع کيږي او د جهاد او فساد لارې به ورته په يوه خوله او اواز ښودل کيږي او د اوسني مصيبت په شان د بل مصيبت  د وقوع خطر به له منځه ولاړشي .