غزل/ پیرمحمد کاروان

پير محمد کاروان

له ناروا مې دې خدای وساتي روا را نیسم
زه مې لفظونه خرڅومه پرې سودا را نیسم

زما د بڼ بوټی له تندې مري ساه لنډي هم دي
څه یې اوبه په کار دي څه ورته هوا رانیسم

زړه مې په لپه کې د ږدنو د دانو په شانې
چې پرې مَړې شي مرغۍ وږې د دعا را نیسم

سپوره ډوډۍ چې مې مرۍ د ماشوم غوڅه نه کړي
د تکو سپینو شیدو والا توره غوا را نیسم

په کار مې څو پیالې د چایو څو د تېلو ډيوې
نه چې په سپینه شپه له پېغلو نه سوما را نیسم

بس د دردونو یو کاروان دی چې روان دی په کې
کر د درمان په کې کوم شاړه صحرا را نیسم