لس ورځې د طالبانو په شرعي دوره کې…!

ډاکټر احرار

پخپل څلویښت کلن عمر کې مو ډیرې ناخوالې ولیدلې، ابتدایي دیني زدکړې، عصري علوم مو د طب په څانګه کې د معالجوي دورې پورې ولوستل، د ستاژ دوره مو د هجرت له امله پاکستان کې وکړه، په مختلفو روغتونو کې مو پرکټیس وکړ، د طالبانو تر څنک مو له نورو ځوانانو سره هم ډیر تعلق و  هدف او تګ لاره یې راته معلومه شوه، په دې موده کې مو سیاسي عروج او زوال هم له نژدې ولید.

د خپلواکۍ او بلواکۍ دوو دورو مو ټوله ځواني وخوړه د نژدې خپلوانو په شهادتونو، کونډو او یتیمانو په لیدلو مو د ژوندانه مقصود زده او دریځ پوخ کړ.

هوکې د مجاهد او ترهګر توپیر مو دلته زده کړ، د ازادۍ د ورک اتل او وطن پروش توپیر راته د دوو جګړیزو ماشینونو له ساخت، قیمت او قوت نه ښه په ډاګه شو، چېرته د بمونو مور، کلسټر، B52 ، ډرون، کروز، بولټ پروف هیليکوپتر او بکتربند په وړاندې یې موټر سایکل سپور، روسي کلاشنکوف او زیړه د غوړیو ډبه او دیسي یا لاسي جوړ بارود تل به مو په اسویلیو شپه او ورځ پیلیده.

ما به تل فکر کاوه چې د نړیوالو ملیاردونو ډالرو په وړاندې به یوازې اوسپنیز ایمانونه په افغاني زړونو او کپرو کې پاتیږي نور به ټول د مادیاتو سیند کې غرق شي، دومره ډیر ډالر ما فکر کړی و زموږ د مالت د ډم زوی به زموږ ټوله سیمه په قیمت واخلي.

بیا داسې څه وشول چې یو وخت یې ګومان هم نه کیده، ټول ډالر لکه تقلبي ورک شول، د امریکایي اشغال په لومړیو کې ما یوازې طالبان لیدل، د جهاد په خاطر به یې اعانه ټولوله، له منابرو به د مالي جهاد فضائل بیانېدل، د غریب ولس په لس او سل روپۍ نادار زر یا زیاتې روپۍ به جمعه کېدلې، ښائسته ځوان طالب به د خجالت له پوره احساس سره مل قبلولې، بیا ما څه ولیدل کیدای شي پردي یې ونه مني بیا د امریکایي لاسپوڅي افغان عسکر میرمن او اولادونه و چې اوس د سوال لوحه ګرځیدلي و، معیوبین سوال کوي چې د غربي دیموکراسۍ لپاره یې لاس، پښه او سترګه قربان کړي اوس یې اولادونه خیرات غواړي او د غربي کلتور زدکړیالان رئیسان او وزیران د دوی په ناموس د خپل شوم هوس تنده ماتوي او د ناموس په بدل څه ورکوي.

ما د جمهوریت او وزیر محمد اکبر خان روغتون ډاکټران ولیدل د ډیرو عادي وسائلو لپاره یې خپلو کې چنده کوله او د اوزارو د نه شتون له کبله ناروغان بهر ته استوي.

ما دا هم ولیدل چې زموږ هیوادوال پاکستان ته د عادي امراضو د علاج په موخه تلل او د پاکستان د ویزې د ترلاسه کولو په مهال د رش او کش له امله درجن افغانان تر پښو لاندې ووژل شول …. څه شوې بلند و بانګ دعوې، اقتصادي پروژې،  هوایي دهلیزونه، د اوبو بندونه د دښمنانو هیوادونو چې تل یې زموږ ناورین ته ګډا کړې، منزویتوب؛ دا هرڅه یو شیطاني خوب و، هیواد مو قلعه بند شو ځمکه مو پاکستان لاندې کړه، اوبه مو مهار نشوې هوایي خو پریږده زمیني دهلیزونه مو بند او په شرطو شول، د کوکنارو تر څنګ مو کروندې د چرسو هډې شوې، ځوانان مو معتادان یا اربکیان شول، د پردیو مزدورانو مو د عقائدو، اقتصاد او سیاست جنازه وکړه.

دلته بیا نوم ورکي طالب په وچه ډوډۍ،  تش لاس او خالي جیب د ایمان په سوچه قوت د خپلواکۍ د مینار تر څنګ د علم او فرهنګ ډیوه بله وساتله، په لږ امکاناتو یې د رب لایزال قوت نړیوالو او خپلو ړندو ته ښکاره کړ.

د افغانستان اسلامي امارت د افغانانو او نړیوالو محکومو مسلمانانو د نجات او بریا یوازنی ادرس وګرځید دا ولې او څنګه…؟

ما د دوی په شرعي دوره کې د توحید تر څنګ د اجتماعي ژوندانه اسلوب، عبادات، سیاست او اقتصادیات د واکمنۍ میتود د ظالم او مظلوم سره برخورد د کفري نړۍ سره تعلقات او د هغوی په وړاندې تعهدات او د هغوی ساتنه د قرانکریم، نبوي احادیثو او اسلامي فقهي له ادرس نه د ثقه او حق علماو په توسط واوریدل، دوی ته ټول هدایات د ولس ساتنې د اولس د هوساینې و دوی ته د خادمانو خطاب کې دې له دوی سره د يوې یوې روپۍ حساب کېده.

دوی ته د دنیا او اخرت وعیدونه او اخطارونه بیانیدل، دوی و چې د ژوندانه په مقصود خبر وو، که ټول ولس په یوه اواز د طالبانو لاسنیوی وکړي دا به مو د ټولو ناخوالو پای وي.

دا به مو د ځمکی په سر د اسیا منځ کې برم او حیثیت وي، هم دا نظام به مو د دنیا او اخرت د نجات ذریعه وې.

د درک په هیله

په درنښت ورور مو

ډاکټر  احرار