طالب مشرانو؛ زور ماتونکی کابل ستاسې په انتظار کې دی!

استاد محمد زمان مزمل

د هغې ورځې نه چې د ظاهر خان ارمان حکومت د هغه اوښي سردار داود خان پنځوس سلنه د یؤه ژوندي افغانستان د جوړونې په موخه او پنځوس سلنه د تربګنۍ د جذبې په خاطر چلنج او مات کړ کابل کې د زور او زورور ماتونکي افسانه پیل او تکرار روانه ده.

سردار یې د خپل تره زوی ته په یؤ تربګنیزه ناندرۍ کې وویل:
اوس به پوه شوی یې چې د چا ککره کدو ته ورته ده.
ولې سردار لا د خپل جمهوربت مزه پوره ونه څکله چې د هغه پرون زورورو ملګرو امین او تره کي پر هغه په یؤ تور ماښام کې هغه فاجعه جوړه کړه چې د مظلوم غوښې یې د ارګ له نیالګیو راټولولې.

داسې د جمهوریت زورور چې ارګ او کابل ته پر دیوال ور واوښت د اول زورور افسانه ماته کړه.
د ثور د کودتاه چې ساده مشرانو یې پر هغه د انقلاب نوم کېښود او نور محمد تره کي پکې په یؤ بېګانه ارګ کې په یؤ پوچ غرور وویل:
زیارکښو انقلاب مې درته پیل کړ دا به ډزېږي خپلې شنې چای ورته څکئ.

هماغه مهال چې دا خبره ماته د راډیو په روایت یؤه دوست وکړه ما له طایف نه د عمرې احرام تړلی وه، نه مې هېرېږي زه د احساس له مخې داسې د غږ او فریاد له مخې بېوسه وم چې فکر مې کاوه چې په شپېته متریزه څاه کې لویدلی یم.

لا یې دویم کال پوره نکړ چې د ارګ دغه دویم غیر شریعي وارث خپل شاګرد حفیظ الله امین په یؤه سیاسي بد فهمۍ کې اول کوټه قلفي کړ او بیا یې د څو وړو افسرانو په وسیله په داسې حال کې په خوله بالښت کېښود چې د خپلې کډې د ګاڼې غوټه یې تر بالښت لاندې پاتې شوه دا ارګ ته د دویم بې دروازې راغلي زورور افسانه وه.

حفیظ الله امین چې تر تېرو دوو زیات هوښیار او د سلونا په روایت د بزنطین شرمخو سردارانو ته ورته وه هغه څو ځله د پټو سوء قصدونو نه بچ شو، ولې دغه شوروي چلنج کوونکی ناسونالست افغان د شوروي اتحاد د اشغال په اولو ماښامو کې د دارالامان د ماڼۍ چې دی هغې ته د شوروي دوستانو په مشوره راغلی وه ددغې ماڼۍ په یؤه دهلیز کې شوروي ډګروالانو په ډزو کې پړمخې ولوېد.

او داسې د څلورم ځل لپاره ددغه شوم ارګ په مهرو کې وروستۍ مهره ببرک کارمل د شوروي لخوا په ټانګ کې راوړل شوه.
که څه هم ببرک په یؤه حزبي رقابت کې شوروي اتحاد له خونړۍ ماجرا ژوندی وکېښ ولې دغه د یؤ ملیون شوروي لښکرو ساده داوطلب غلام داسې لرې کړ چې د تره کي او امین مرګ ورته اختر وه.

ډاکټر نجیب د یوه احمدزي تاریخي کورنۍ د غړي په حساب بلا وکړه چې ارګ ته د پاتو راتلونکو بدشامته مشرانو لپاره یې د مصالحې دروازه په  رښتیا خلاصه کړه ولې دوستم د یؤه منصب او یؤ موټی پیسو په خاطر دغه مصالحه په هر هغه خونړي تحول ودروله چې د خلقي مشرانو ځایناستو مجاهدینو پکې د عزت ورځ پیدا نکړه. استاد رباني خوارکی چې د خپلو ملګرو اعتماد یې د ارګ په دروازو کې د څو بدخشیو او پنجشیریو ځوانانو په پیره او د یؤ قومي تحول د بڼې په مظهر یې د خپلو مجاهد مشرانو باور بایلود هغه هم په همدې حساب د ارګ شپې یې ترخې وې او له داسې یاغي تحول سره په اخ و ډب کې ولوېد چې د حزب اسلامي جګړو د ډکو زیرزمنیو ته شاته کړ او د طالب مقاومت د بدخشان پلرني ولایت هغه تنګ فیض اباد ته شاته کړ چې کابل هسې په خوب کې هم سړي نشو لیدای.

په همدې تعقیب مرحوم امیرالمؤمنین چې ددغه شوم ارګ او کابل انجام په نورو ولید نو خپله د کندهار په احمدشاهي ارګ کې پاتې شو، ولې بیا هم کابل ددغه په اول او دویم نمبر معاونینو هاغه توره ورځ تکرار کړه چې که استاد یې په فیض اباد کې د کابل د شوم مقدر نه وژغوره نو دده مخکښو ملګرو پکې د هلمند په سوزني کې بې خدای پامانۍ له عرب او عجمو وشکېدل.
د کرزي مقدر او د اشرف غني مقدر دواړو د هغه کابل له تحول سره غوټه شوی چې طالب پکې نن په یؤ ضربیې تحول کې د ولسوالیو په ضربیې فتحو کې را روان دي.

زه چې د کابل د زورور ماتونکي کابل افسانې تاریخ ته ګورم نو د مذاکراتو د دروازې قلف کوونکو طالب مشرانو ته وایم چې په خیر راشۍ د افسانو زور ماتونکی کابل ستاسې په انتظار کې دی.

درې انجامه مې په سترګو کې ډېر غړېږي:
اول:
دا چې د امریکا لخوا د سولې وړاندې شوې طرحه کابل مشرانو په یو غلط غفلت کې جدي ونه نیوله نو کېدای شي امریکا طالب ته موقع ورکړي او د فتحه شوو ولسوالیو په اړه د امریکا چوپ خوله همدا ښيي چې کابلي مشران د ترورېزم د مشر شریک په مشوره ریورس او شاته نه ځي نو د فاتح طالب انتظار باسه.

دویم:
دا چې طالب مشرانو د مذاکراتو دهلیز دومره تنګ او سوړ کړ چې د طالب او امریکا په تېر شوي تړون یې د امریکایې مشرانو د خولې مزه پیکه کړه، کېدای شي پر ولسوالیو د بېباکه راتلونکي طالب په اړه د امریکا سکوت او بې طرفي د هغه کمین چړ وي چې دا ځل به طالب پکې امریکا د ګاونډیانو په تدبیر په یؤه بل ناورین کې چې څوک به یې دشت لیلې او قلعه جنګي په زیري کې هم وانخلي، کېدای شي دویم احتمال پکې همدغسې یؤ تدبیر وي.

درېیم:
دا چې طالب د امریکا له تړون نه تر مناسب حد زیات غرور واخیست او دا چې ارګ او کابل د امریکا دا شل کلن امنیتي دهلیز چې دوی پکې غلام امپراتوران او وزیران شول هغوی د امریکا د سولې هڅه په نۀ، غطو انتخاباتو ،غلطو لویو جرګو او په هغوو مصالحتي شوراګانو چلینج او پیکه کړه چې د امریکا په محاسبه کې هغوی د خپل ملت نه د نمائیندګۍ په رسید کې صفر مقام لري.

د همدې ځایه درېیم قوي احتمال دا ده چې امریکا طالب او کابل د ګاونډیو د نیابتي جګړې هغه دهلیز ته ننباسي چې دواړه طرفه پکې پاتې جنګیالي بایلي او امریکا د یوولسم سټامپر د ناورین په حساب د هر افغان له مرګ نه خوند اخلي او باید واخلي او د کورنۍ جګړو جهنم هومره تود کړي چې د افغانستان خلک پکې ددغې اشغالګرې امریکا ارمان ته کېنوي.

که هر څومره زه له سیاسي تحولونو نه لرې تحلیل کوونکی یم مګر په خدای قسم چې افغانستان به د خپل بې زعامته مسیر په لړ کې یؤ ددغو درې محشرونو سره مخامخ کېږي او هلته به بیا طالب مشران ووایې چې ددغه کابل نه خو مو هغه د غرو د سنګرو پاچاهي ښه وه او مبادا کمزوري طالبان په یوه بد تحول کې خپلو اشنا ګاونډیانو ته ووایې چې لالا دا ځل چېرته لاړ شم.