د مدرسې او پوهنتون/ښوونځي تر مينځ د واټن کمولو طرحه

فضل شاه افضلي

مدرسه او پوهنتون/ښوونځی د يوې اسلامي ټولنې لپاره داسې حيثيت لري، لکه د بدن لپاره مخ او شا.

د بې مخه او یا بې څټه بدن تصور ناممکن دی، همدا راز د يوې جامعې بې مدرسې کيدل او يا بې ښوونځي کېدل د ټولنې لپاره د بېلابېلو ستونزو د رامنځته کيدو سبب ګرځي.

مثلاً: که پۀ ماډرن وسائلو سنبال فوځ، نظام او سرتيري ولرو، خو چې ايثار، سرښندنه، تواضع، ارزښتونو ته ژمنتيا، پۀ چارو کې اخلاص، ديانت او د اوليتونو پيژندنه له ځان سره ونۀ لري بې ګټې دي( مشاهده او تجربه هم داسې ده).

بل لوری که يو ډير مخلص، باتقوی او دې ټولو ارزښتونو ته ژمن د مدرسې شاګرد ولرو، خو چې د وخت د چلاکيو، تکتيکونو، ټيکنالوجۍ، د معاصرو ترقیاتي پروګرامونو او سيستمونو سره بلد نۀ وي، بیا هم بې ګټې دی.

فلهذا حاکم نظام که لاندې څو ټکو ته پاملرنه وکړي، فکر کوم ګټور به تمام شي:

۱- د دواړه ډوله زده کړو پۀ نصابونو کې دې مثبت تغيرات راشي، يعنې هغه بې ګټې/ لږې ګټې مضامين دې ترې وايستل شي او پر ځای دې يې نوي اړين مضامين ور اضافه کړل شي.

۲- تر (۱۲) ټولګي دې زده کړې مشترکې شي، يعنې تر ۱۲کلونو پورې دې هم عصري زده کړې يو طالب العلم وکړي او هم دې ديني زده کړې د ښوونځي يو شاګرد وکړي.

۳- د دواړه ډوله زده کړو لپاره بايد يو چاپيريال انتخاب شي، يعنې يا دې ټولې زده کړې پۀ مدرسه کې ترسره شي او يا پۀ ښوونځي کې.

۴- د لوړو زده کړو لپاره بايد دروازه يوه وي، که څۀ هم د زده کړو مسير او رشته يې بيله وي.

۴- د فراغت غونډو مراسم يې شانداره او يو ډول وي؛ چې دا د نوو ځوانانو پۀ تشويق کې مهم رول لري.

۵- د نظام اړوند بايد شاګردانو ته د زده کړو پرمهال داسې ذهنیت ورکول شي، چې مد نظر يې د دين او وطن خدمت، د نظام پايښت او تر ځان د نورو غوره ګڼل وي، يعنې پۀ نظام کې د دندې ترسره کولو څخه يې هدف تنعُم او تفکه نۀ وي.

ومن الله التوفيق

۱۴۴۳/ رمضان المبارك /۲ هق