شپېلۍ/ حفيظ الدين پيرزاده

حفيظ الدين پيرزاده

نن مې له لیرې نه شپیلۍ واوریدہ
په خدای له زړ‎ہ مې ورته وژړ‎لې

یو وخت چې زہ د مدرسې طالب وم
یو وخت چې زہ د خپل زړ‎گي مالک وم
یو وخت چې زہ یو مستقل انسان وم
یو وخت چې ما د چا پروا نه کړ‎له
زما روژہ پخپل آذان ماتیدہ
زما اذان د خپل جومات اذان و
د گاونډي د ملا غږ‎ مې غوږ‎ ته نه راتللو
یو وخت چې زہ په نا پیژاندې تلوسه میین وم
یو وخت چې زہ، ځان سرہ خپله په جرگه میین وم
ما به ھم دغه شان شپیلۍ وھله
له مدرسې به د ځنگله غیږ‎ې ته
په یوې ستوې ځغاستې ځان رسوہ
لکه له لوبو ستړ‎ی شوی ماشوم
لکه د مور د مینې تږ‎ی ماشوم
چې په یوہ منډہ د مور غیږ‎ې ته ځان رسوي
خو؛
چرته ھغه د پاچاھۍ زمانه
او چرته دا د ملنگۍ زمانه
چرته ھغه د دُرخانۍ زمانه
او د آدم ھم د ځوانۍ زمانه
چرته آ ښکلې د شپیلۍ زمانه
او چرته دا د بې وسۍ زمانه
او چرته دا د بې وسۍ زمانه
__________________

حفیظ الدین پیرزادہ
د جنوري ۱۸/ ۲۰۲۳ م
لندن