يوه لنډه خو له پنده ډکه کيسه
ژباړن: محمدقاسم نايل
د معالجوي طب محصل
ډاکټر په بېړه روغتون ته راننوت ، د جامو بدللو تر خونې پورې په منډه لاړ بیا د عملياتخاني پر لور يې ګامونه ګړندي کړل ، د عمليات خونې په دروازه کې ناببره د ناروغ له پلار سره مخ شو.
د ناروغ پلار ډاکټر ته وويل: 
ولي دي دومره ناوخته کړه؟ ايا ته نه پوهېدې چې زوي مي له خطر سره مخ او له مرګ سره لاس او ګريوان دی؟ ايا د مسؤليت احساس دي نه و کړی؟
ډاکټر په صميمانه انداز په مسکۍ شونډو ورته ځواب ورکړ:
په بخښنې سره چې په روغتون کې نه وم؛ دمګړۍ چې زنګ راته راغی نو په بېړه مي ځان راورساوه ؛ له تاسو څخه هيله کوم چې لږ ارام وکړئ!
د ناروغ پلار بيا ورته کړه:
( ارام وکړم؟ )، همدا اوس که ستا خپل زوي په همدې حالت کې وای نو ارام به وای؟
داکټر بیا ورته په مسکا کې وايي:
مګر ډاکټر خو چا ته ژوند نشی ورکولای او نه هم د چا ژوند راګرځولای شي؛ چې همدې مطلب ته مهربان څښتن پخپل کتاب کې هم ياده کړې ( تاسې له خاورو پيدا او همدې خاورو ته به ځئ ) اوس تاسو لاړشئ د زوی د روغتیا لپاره له مهربان څښتن تعالی څخه دعا وغواړئ!
د ناروغ پلار بیا ورته کړه چې :
ای کاش چې زما پر څای ته وای او نن دي زما د درد درک کړی وای
عمليات څو ساعته وخت ونيو ، ګړۍ وروسته ډاکټر له خونې په خوښۍ راووت ، د ناروغ پلار ته يې کړه چې د خدای لورینه وه چې ستاسو زوی يې وژغوره او که کومه پوښتنه لرئ نو له نرس ( نوکريوال) څخه يې وپوښتئ!
د ناروغ پلار نرس ته وويل :
دا ډاکټر څومره متکبر دی ؟ څو دقیقې وخت خو به يې راکړی و چې د خپل زوی د حالت او وضعيت پوښتنه مې ورڅخه کړې وای
نرس په داسې حال کې چې اوښکو يې له سترګو څخه د باڼخوګانو او زنې پر لور ويالې جوړولې د ناروغ پلار ته کړه چې د ډاکټر زوی پرون ورځ په يوه پېښه کې خپل روح لوی څښتن ته وسپاره ، نن دوی د هغه د خاورو ته د سپارلو په مراسمو کې ول ، فقط ستاسې د زوی د عمليات لپاره راغی او ولاړ تر څو د زوی د تدفين مراسم يې پوره کړي .
نتيجه: د يوچا ضمير د هغه له ظاهری بڼي څخه پيژندلی نشو!!!؟؟؟
