این ساختمان‌ها از پای‌بست ویران است
مصدق سهاک
در چند روز اخیر تعدادی از ساختمان‌های جدید برای نهادهای مهم دولتی افغانستان افتتاح گردیده است. ساختمان جدید پارلمان افغانستان توسط ارندرا مودی صدراعظم هند افتتاح گردید که هزینه ساخت و ساز این ساختمان 220 میلیون دالر گفته شده است. ساختمان وزارت دفاع افغانستان مشهور به “پنتاگون کوچک” با هزینه 200 میلیون دالر به کمک مالی امریکا و آلمان ساخته شده است. ساختمان جدید وزارت داخله با مصرف 210 میلیون دالر به کمک امریکا اعمار شده است.
این ساختمان‌های مجلل و با شکوه در حالی افتتاح می‌گردد که تعدادی زیادی مردم افغانستان از شدّت فقر رنج می‌برند، بیکاری بیداد می‌کشد، مردم نان برای رمق حیات شان ندارند. اما دولت افغانستان در صدد است تا ناکامی مطلق‌اش را در حل مشکلات مردم با افتتاح ساختمان‌های مجلل که با مصرف گزاف توسط پول خارجی‌ها اعمار شده‌اند بپوشاند و از آن به عنوان دست‌آورد یاد کند.
از سوی دیگر، نهادهای دولتی که برای پیشبرد امور شان ساختمان‌های جدید افتتاح گردیده از فاسدترین نهادهای دولتی افغانستان می‌باشند. چنانچه پارلمان افغانستان به یک بازار معامله خرید و فروش مبدل گردیده که در آن آراء معامله می‌شود، پُست‌ها و چوکی‌ها به حراج گذاشته می‌شوند، کارت‌های سرخ و سبز دارای قیمت به‌خصوص می‌باشند. طوری‌که در طول یک دهه گذشته پارلمان افغانستان گره‌ی از مشکل مردم را نگشوده و تنها دستاورد آن تصویب قوانین غیر اسلامی مانند دارالندوه قریش می‌باشد. وزارت‌های داخله و دفاع نهادهای اند که زیر نظارت مستقیم امریکا و ناتو قرار داشته و در مطابقت با پالیسی آن‌ها فعالیت می‌نمایند و تلاش دارند تا آجنداهای استعمار را در منطقه به کرسی تطبیق بنشاند و همگام با امریکا و ناتو در خط مقدم کشتار مسلمانان و وحشت و بربریت شرکت دارند.
حالا می‌رود تا وکلا، وزرا و سایر مقامات، فساد شان را تحت چتر ساختمان‌های جدید با وسایل و امکانات رفاهی خوبتر به پیش ببرند، و در کرسی‌های نرم و راحت و در کمال آرامش و آسایش به تجارت و ریختاندن خون مردم بپردازند.
در حقیقت اعمار ساختمان‌ها و قصرها گره‌ی از مشکل مردم نمی‌گشاید و در واقع برای خدمت‌گذاری و حل مشکلات مردم نیازی به ساختمان‌های مجلل و با شکوه نیست، کافیست اراده‌ی خدمت وجود داشته باشد، موردی که در تحت چتر نظام سرمایه‌داری ـ دموکراسی به یک خواب و خیال می‌ماند. وقتی اراده برای حل مشکل موجود نباشد ساختمان‌ها خود به محل خلق مشکلات، فساد و بحران مبدل می‌گردند. آنچه واقعاً مردم افغانستان نیاز دارند ساختمان‌های جدید و مجلل نیست؛ بلکه نظام جدید است که از ایدیولوژی و فکر جدید منشأ گرفته باشد و بتواند جایگزین نظام فعلی سکولریستی ـ دموکراسی گردد و مشکلات فکری و عملی مردم را حل کند.
