از سخنان کلیشه ای گیلانی تا ترس سیاف و عبدالله!

محمود احمد نوید

در حالیکه این روزها به اسم صلح، حرف ها از هر طرف  گرم است؛ سید احمد گیلانی رئیس جدید شورای نام نهاد صلح طی مصاحبه اش با پایگاه خبری بی بی سی اظهار داشته است که جنگ با طالبان جائز و مفید نیست و نفوذ پاکستان در جنگ جاری افغانستان تبلیغات رسانه ها است؛ حقیقتی که کمتر سران حکومت دست نشانده بدان باور و اعتراف می کنند؛ این سخنان سیداحمد گیلانی گرچه بیشتر سیاسی و تاکتیک برای تثبیت وظیفوی او در جایگاه ریاست شورای صلح است؛ اما بدون شک حقیقتی واضح و مبرهن است و اعتراف صریح بر اینکه دشمن نیز در واقع اذعان دارد که جنگ طالبان جهاد است و جنگیدن در مقابل آنها به اسم اسلام و دفاع از افغانستان کاملا بی اساس، پوچ و بیهوده بوده و ناجائز و خلاف شرع و عرف می باشد.

وقتی این سخنان گیلانی در رسانه ها بازتاب یافت، سران حکومت بدنام وحدت ملی به جای استقبال از گفته های رئیس شورای به اصطلاح صلحی که خودشان بر آن اداره گماشتند و به جای آنکه آن سخنان را به فال نیک گرفته و از ادبیات و لحن ملایم گیلانی حمایت کنند و یا حداقل سکوت کرده و به وی اعتماد کنند؛ ناگهان موجی از سر و صداها و داد و بیداد ها به راه انداخته و کلا شخصیت گیلانی و حیثیت نهاد نام نهاد صلح را زیر سوال برده و چنان تلقی کردند که گویا گیلانی به جانب مقابل بیشر رجحان داده تا حکومت، و سخنان واضح رئیس شورای صلح خود را نپذیرفته و علیه آن به شدت موضع گرفتند.

عبدالله به عنوان شخص دوم ادارۀ کابل در الفاظ زننده، گیلانی و موضع او نسبت به طالبان را نکوهش کرده و مشروعیت گیلانی را منحیث رئیس شورای صلح زیر سوال برد؛ از طرف دیگر سیاف نیز با استفاده از فرصت پیش آمده علیه طالبان به شدت موضع گرفت و دیدگاه رئیس جدید شورای به اصطلاح صلح را زیر سوال برده و مثل رسانه های زرخرید، جهاد مجاهدین را به استخبارات و دست های اجنبی نسبت داد.

سوال اینجاست که واقعا درد عبدالله و سیاف چیست چرا حتی سخنان کلیشه ای گیلانی را برداشت نکرده و چنان به خشم آمدند که گویی گیلانی با این حرف هایش صلح را به ارمغان آورده  و یا طالب شده است؟

مگر عبدالله و سیاف منادی صلح نیستند؟

مگر حکومت دوسرۀ وحدت ملی با مشوره همدیگر رئیس جدید شورای به اصطلاح صلح را انتخاب نکردند؟

چه انتظار داشتند از گیلانی، اگر گیلانی به جای این سخنان کلیشه ای علیه طالبان موضع می گرفت آن وقت موجب سرور و خوشحالی عبدالله و سیاف می شد و آیا طریقه و آداب صلح اینگونه است که سیاف و عبدالله می خواهند؟

که کسی را اول دشنام داده سپس او را متهم به اجنبی نموده و خود را در پیش ملت قهرمان و مستقل نشان داده و نام این شیطنت را صلح گذاشت؟

عبدالله و سیاف با این حرکات بچگانه و موضع گیری های سطحی و احساساتی کاملا نشان دادند که تا چه حد از صلح متنفر بوده و مشتاق جنگ و خانه خرابی افغان هایند؛ و چگونه قصد دارند با نیرنگ و فریب بازی اذهان عامه را تغییر بدهند که گویا دوست و خیرخواه ملت و آیندۀ افغان آنهایند و بس.

اما خوشبختانه دیده می شود که سیاف و عبدالله در واقع دل شان از جای دیگر درد می کند که چرا به خواسته های شوم آنها بیشتر عمل نمی شود و نظرات پر تعصب آنها چندان مورد عنایت و توجه قرار نمی گیرند؛ مشکل اصلی اینجاست که امثال عبدالله و سیاف ذره ای به غم ملت نبوده بلکه آنها غم و غصۀ خودشان و منافع شخصی شان را دارند، از این خاطر سخت در هراس اند که مبادا ملت با واقعیت ها روبرو شده و از جهاد و مبارزۀ واقعی فرزندان اسلام واقف شده و به حقانیت طالبان پی ببرند و از  پذیرفته شدن طالبان به عنوان مدافعان اسلام و و سرزمین اسلامی در اذهان عمومی سخت پریشان بوده و جای گرفتن این ذهنیت در تودۀ ملت را به معنای عدم خود تصور می کنند.

و طالبان الحمدلله با صدور بیانیۀ اخیرشان تکرارا واضح ساختند که زیر یوغ هیچ کسی نبوده و آزاد و مستقل می باشند و شرایط شان برای آغاز هرنوع گفتگو، حق شرعی، تکلیف ایمانی و وجدانی شان بوده که متاسفانه جانب مقابل با استفاده از رسانه های زرخرید و انواع ترفندهای شیطانی در صدد تشویه و تخریب آن ذهنیت آزاد و مستقل اند و در حال غلط فهمی عمومی می باشند که ان شاء الله این اعمال شوم دشمنان، هیچ نفعی در پی ندارند.