غزل: مطيع الله جواد

مطيع الله جواد

لکه ګل بشر دې وخوړ مردکيو
زه دې مړ کړم د فراق په تاريکيو

زمونږ د کلي ووړ او زوړ درپسې ژاړي
يې دعا کې د بوډيو ناوکيو

ستا مظلومو وينو رنګ راوړ جانانه
شوو برلاسي پر دښمن او خپلواکيو

د سپېرو خاورو مزار درباندې جوړ شو
شينغزو کې چوڼهار د توتکيو

جنتي مرغه جوجوري کې به روح ستا
منظرې کړي د ښايستو باغو شينکيو

د جواد زړه يې غمو دی زورولی
د ګلاب رنګه کمکی زلمو تنکيو