غزل: مقتصد ستړی

دا نو څنګه لیونتوب او مینتوب شو
توره شپه شوله سهار سړی ویده دی

که کوم ویښ سړی له لمره پناه غواړي
دا سړی دې شي په دار سړی ویده دی

ددنیا له هرې ښې برخې بې برخې
په دې دومره لویه لار سړی ویده دی

له چا وروسته هغه ستړی سړی ښه و
په دې خلکو کې د کار سړی ویده دی

مقتصد ستړی