غزل : عبدالصبور روفی

هســـــــی خــــــاندمه په خـــوله په زړه می غم دی
ټــــول ماحـــــــول خـــــفه،خــــــفه دی نن ماتم دی

هســــــی ګـــــــډوډ راته ښــــــکاری دا کـــور کلی
ګــــــــودر تش ده نجــــــونی نشته دا څــــه چم دی

چـــــی مـــــلاله به وه مــخ کــی نــــــور پسی وی
نن هــــــغه مــــــیدان خـــالـــی دی او ســــــتم دی

ډکــی سترګــی به لــــــه اوښـــــکو چــــــاته وړمه
پلار شهید شـــــــــو مــــور زهـــیره چپ عالم دی

دا پــــوښتنه به ضـــرور کــــــــیږی لــــه تا ســـو
مــــــوږ یو وږی ستا ســــوهر کـــــورکی اتڼ دی

خــــــــدای لـــپاره ســـره یـــــو شـــی افـــغانانـــو
چـی مـــــو نه وژنی عـــــــــــرب او که عجم دی

ټوپک کــــیږدی په صحـــــی لاره روان شـــــــی
زه یی لوله مه شعرونه  د صبور لاس کی قلم دی

کابل آریانا تلویزیون ـ 28 ـ 5 ـ 1392