غزل/ مسرور درمل

مسرور درمل

شپه او ورځ ویښ وي یو سړی دی لېونی د سپوږمۍ
یبلي پښې ګرزي جدا شوی دی غمی د سپوږمۍ

چې خـوشـبویي یې تـر جهـانه پوري ورسـېږي
ستړی ستومان دی راوړي کلي ته بابری د سپوږمۍ

رنځ چې یې خـتم شـي او سـپینه رڼا وغـوړوي
پښو ته یې ناست دی ترې اوباسي به اغزی د سپوږمۍ

د خار په څوکه یې مزل دی پښې یې ویني-ویني
ډېر ورته ګران دی لکه سترګې او زړګی د سپوږمۍ

لـه ارغـوان ګلاب سنـبل غـوندي بشـر نه یې ځار
مسروره تاو یې له لاسو لکه بنګړی دسپوږمۍ

دوشنبه/خپله جونګړه
١٤٣٧/ذوالقعدة/٤