غزل/ حمزه حسیني

حمزه حسیني
زه خـــبر نه ومـــه پــه رنــګ د میـــنې
یو چــا زخمـې کــړم پـه لونګ د مینــې

ماتــه ســاده زندګــي سـور انــګار شوه
چې مـې تر غوږ شــــولو آهنـګ د مینې

ځان به لوګی کړم، ځان به سره لمبه کړم
کــه شـوم شـــاګـرد زه د پتنګ د مینــې

د لـمر، سپوږمۍ وړانګـې الهــام راکــوي
لا بـه زیاتـــیږي دغــه شــرنګ د مینــــې

هـغه لـه خـــیالـه پـه یـو خــوا روان وي
چې وي تېر شوی څوک له څنګ د مینې

مـــا چــې اســـرار د مـیـنـــې ولېـــدلــو
لـه ســنګر جـوړ شــولو فالنـګ د مینـــې

ګــورئ مجــرم یې چـې ونه ګڼــئ نـــور
(حمزه) لــري پـه زړګــي زنــګ د مینـــې