ای د خدای کوره ستا پرسان ته راغلم!

سعادت کليوال

ای د خدای کوره ستا پرسان ته راغلم.
نن د هر چا په ژبه ډیر یادیدې.

پخوا دې دومره لقبونه نه وو.
نن د شهید جومات په څېر یادیدې.

ستاپه مرمیو سوری شوی بدن.
ولا زما په سترګو بد لګیږي.

اې د خدای کوره ستا ویجاړه څېره.
د هر یو چا په سترګو بد لګیږي.

خودا یو سوال مې تل په زړه راګرځي.
چه د خدای کور خو همدا یو کور وي.

چه د هر چا لخوا پرې اور بلیږي.
هر یو سوزل کوي خو یو اور وي.

زمونږ د کلی جومات هم شهید دی.
هغه څوک نه یادوي ړنګ دې پروت دی.

امام سره د خپل کتاب شهید دی.
هغه په خپلو وینو رنګ دې پروت دی.

څومره عجیبه قضاوت د دنیا.
د یو په مرګ ملی ماتم اعلان کړي.

آن نازوي یې د لحد ترغاړې.
او مکمله ورځ پرې غم اعلان کړي.

خو زمونږ د کلي ها واړه ماشومان.
چه سیپارې ئی په لاسونو کې وې.

چه کوزول مو د لحد غیږې ته.
تیرې چرې یې په لاسونو کې وې.

په مونږ خو هیچا هم ماتم ونکړ.
بس د خپلوانو څو خاموشې سلګۍ.

د سعادت به کله هیرې نشی.
پټ په ګردونو كې بیهوشې سلګۍ.