غزل/ نوراحمد صدیقي

نوراحمد صدیقي

څومره دردمن ومه ژړا به چې راتله دردیدم
د وجود وینه به مې رګ رګ کې چې تله دردیدم

په خوب ویده جانان کافر راته په بم ویشتلی
اوښکې له سترګو مې راتللې ټوله شپه دردیدم

په سپین وجود د هر یو زخم یې تازه وې وینې
هره کیسه د شهادت یې چې کیده دردیدم

زما په سپرلي کې ټوکیدلیه، ریژېدلیه ګله
د شهید مور چې مې تر مخه ژړیده دردیدم

زه صدیقي په خپل قلم کله خپل ځان دردوم
د قلم څوکه په هر بیت چې خوځیده دردیدم

۱۳۹۶-۲-۷